Diego Rodríguez de Silva e Velázquez. Velázquez.

De neto de calceteiro e fillo dun modesto notario eclesiástico a xenro do pintor, Uxier de cámara, Alguacil, pintor de cámara do Rey Felipe IV, Axuda de Gardarroupa da súa Maxestade, Axuda de Cámara, Superintendente de Obras, Aposentador real, retratista do Papa Inocencio X, suposto Fidalgo, Caballero de Santiago… e Pintor Universal. Unha das constantes na vida de Velázquez foi, sen dúbida, a procura do favor do poder: primeiro no seu Sevilla natal favorecido polo seu sogro Francisco Pacheco e máis tarde na Corte, onde ao servizo ao rei Felipe IV aprendeu que a gloria do pintor –e da pintura– dependía do contacto cos poderosos. Así, na súa segunda viaxe a Roma e vinte anos despois do primeiro, perseguía gañarse esta vez o favor papal con vistas ás súas aspiracións ao hábito da Orde de Santiago. E conseguiuno, unha vez máis. O Papa Inocencio X pousou ante el e converteu ese retrato nunha icona da pintura Universal. Pero quen foi realmente Diego Velázquez? Por que esa obsesión en converterse en nobre? Era a súa pintura un fin ou un instrumento? E sobre todo: Por que tratou por todos os medios de ocultar a súa vida privada?